Su mejor alumno


Sección: 
Enrique Muiño
Día e hora: 
Xoves, 30 Setembro, 2010 - 20:00
Lugar: 
Deputación Provincial
Título Orixinal : 
Su mejor alumno
País: 
Arxentina
Ano: 
1944
Duración: 
114 minutos
Director/a: 
Lucas Demare
Guión: 
Ulyses Petit de Murat e Homero Manzi basado en "Vida de Dominguito", de Domingo Faustino Sarmiento
Montaxe: 
Carlos Rinaldi
Música: 
Lucio Demare
Fotografía: 
Bob Roberts
Reparto: 
Enrique Muiño
Reparto: 
Ángel Magaña
Reparto: 
Orestes Caviglia
Reparto: 
Norma Castillo
Reparto: 
Guillermo Bataglia
Reparto: 
María Esther Buschiazzo
Reparto: 
Hugo Pimentel
Outros datos de interés:

V.O. subtitulada en galego

Sinopsis:

Realmente esta é a verdadeira produción pretensiosa de Artistas Argentinos Asociados, a cal se remonta a outra época e con escenas bélicas. A obra encaixou á perfección para que Muíño quedara inmortalizado no celuloide e no imaxinario  popular. Cando comezamos esta investigación, e me dirixía á xente comentando sobre este actor de outrora, todos  recordaron a Muíño por este papel. Precisamente porque o seu parecido físico era moi similar.

Sarmiento é un personaxe sumamente interesante, tanto pola súa loita por progresar, como polos seus esforzos de educar ao pobo, como polas súas contradicións, en momentos dobre discurso.

Naceu nunha provincia esquecida ao oeste do territorio arxentino. Non posuía unha familia de renome que o apoiara e moito menos contaba con cartos, pero a diferenza, sobráballe unha gran capacidade intelectual. Tivo a sorte de ter unha laboriosa nai que lle fomentou na súa medida os estudos e este serio personaxe explotou e soubo utilizar isto como a súa mellor arma.

Sarmiento foi mineiro, traballou nunha imprenta, tamén como xornalista, mestre por vocación e convicción. Tamén foi un fecundo e prolífero escritor. Foi militar e chegou a gozar as estrelas de coronel. Foi embaixador nos EE. UU. O asombroso é que, sen contar con partido político formal e propio que o apoiara, chegou a ser presidente. Durante o seu mandato fomentouse a educación primaria, laica, libre e obrigatoria e impulsou a inmigración. Cría que o ferrocarril era o sistema óseo dun país e o telégrafo o sistema nervioso. Calcúlase que durante a súa presidencia se fundaba unha escola cada dous días, ademais de centros de estudos avanzados de diferentes disciplinas en diferentes universidades, como a creación do colexio militar.

Non tivo a mellor sorte coas mulleres e se de mozo se namorou dunha muller maior que xa tiña fillos, de vello namorouse, correspondidamente, da filla dun dos seus ex ministros. Foi un visionario e avanzado para a época, nalgún momento dixo que o grado de civilización do que gozaba un pobo medíase pola posición que ocupaba a muller na cidadanía.

Pero a película non pode tratar todos estes temas e céntrase principalmente na súa chegada a Bos Aires, a loita por declarar una lei de educación e la relación co seu fillo. Pero no filme podemos espiar un pouco de todo isto.