A miña gran paixón sempre foi o teatro. Recordo a miña nenez que con 10 anos o teatro era algo que me atraía... Aos 18 anos funme a Madrid e desde entón dediquei a miña vida á interpretación.

Hoxe teño 85 e a idade é algo que nos tranquiliza e con ela aprendín a saber esperar e a gozar do que antes non valoraba.

A guitarra e os seus sons sempre me acompañaron nas miñas alegrías e soidades...

Por iso escribín este monólogo ...

A guitarra e o tempo.

E ao interpretalo prolongo a miña vida.

O seu amigo.

Eduardo Fajardo