Nos albores do século XIII, o mundo peregrina en dirección a Santiago, como centro da fe universal. Os seus camiños están poboados de personaxes ofrecidos ao Apóstolo. Príncipes dos máis arredados países, nobres que piden axuda na súa loita contra os infieis, sinxelos labregos, artesáns, e frades de vagar no camiñar, enfraquecidos de cara e de corpo, coa pegada da vixilia e o xaxún nos rostros. Van gañar o xubileu. Estes homes levan un obxectivo común: orar diante da tumba do Fillo do Trono. Tres dos frades oran diante do Santo Apóstolo, axeonllados, pero coa luz da ansiedade nos seus ollos afundidos. O camiño non foi doado. Ante a tumba de Santiago, reciben a primeira revelación Divina.

A Orde Franciscana é pequena e moi pobre, tanto que nin ten onde albergar os seus frades. Para o labor de cristianizar o mundo, só conta co amor ó próximo, a caridade e a pobreza propia. Pero isto non impide que funden o seu primeiro convento en terras galegas, preto da protección do Apóstolo e da súa luz.

Francisco de Asís –santo de tenruras infinitas–, Juan de Florencia e Bernardo de Quintanar acometen a empresa. Móveos a devoción ao Santo Apóstolo e a fe en Deus e poñen en marcha os escasos medios dos que dispoñen para tan xigantesca empresa: os tres e o neno Cotolay, amigo dos leñadores da comarca, áxil, intelixente, case un trasno, pero cun enorme corazón. Facer o ben é a súa teima. Cotolay colabora na construción do convento dos frades e, especialmente, co seu amigo Francisco que, para espertar máis admiración no rapaz e nos seus seguidores, logrou que o lobo Dimo, o gran terror da comarca, se converta no máis fiel amigo dos leñadores.